Het (on)geluk in de Pantanal

Over ons vierdaags verblijf in de Pantanal zouden we een boek kunnen schrijven. Laat ons zeggen dat het vier intense dagen waren!

De Pantanal is een van de grootste moerasgebieden ter wereld. Anaconda´s verbroederen hier met een populatie van ongeveer 20 miljoen krokodillen, terwijl papegaaien en toekans hen rond de oren vliegen.

.

Maar in plaats van een moeras lijkt de Pantanal een woestijn. We zouden nu aan het einde van het regenseizoen moeten zijn, maar sinds Januari hier er geen druppel regen meer gevallen, waardoor het waterpeil zo'n 8 (!!!) meter lager staat dan normaal. De boottocht vertrekt normaal gezien aan onze pousada, nu kunnen we pas 5 km verderop de rivier in. Het is echt wel triest dit moerasgebied te zien snakken naar water. Anderzijds hadden we dan weer het geluk dat door de droogte alle dieren rond de schaarse waterpoelen verzamelen en kregen wij dus ongelooflijk veel fauna te zien.

Na de sneeuw in de tropische Chinese gebieden, de overstromingen in Vietnam en deze droogte ervaren we meer dan ooit dat we onze planeet naar de kl**** aan het helpen zijn! Ja we kunnen er met z'n allen iets aan doen... lalalalaaa.

Pirana vissen doe je ironisch genoeg tot aan je middel in het water. Bert heeft na 3 uur nog steeds geen enkele vis aan de haak geslaan, maar dat is kouwe kak in vergelijking met de pech die we ´s avonds hebben.

Wanneer we na het avondmaal vanop een platform de sterrenhemel aan het bewonderen zijn, zien we vuur in het kamp. Wanneer de vlammen plots 10 meter hoog zijn beseffen we dat dit geen kampvuurtje is maar een brand. Wanneer we dichterbij komen zien we dat het onze kamer is die in brand staat. Aimee en Simon, onze Nieuw Zeelandse kamergenoten, vertellen ons vol ongeloof dat de airco ontploft is, de matrassen vuur hebben gevat en dat het maar een haar heeft gescheeld of heel de kamer in lichterlaaien stond .

.

Wanneer Bert een volledig verkoolde rugzak naar buiten sleept, wordt iedereen heel stil. Simon verliest, op een oude tandeborstel na, alles. Wij hebben meer geluk, op brandgaten in onze kleren en rugzak na komen wij er heel goed vanaf. De kamer is een volledige ravage. Maar al snel beseffen we dat we heel veel geluk hebben gehad, dat we niet in de kamer waren toen de boel ontploft is in de eerste plaats en dat de brand geblust werd vooraleer onze rugzak ook in de vlammen op ging.

En zo vlogen de vier dagen Pantanal voorbij. Onvergetelijk, zeg dat wel. De volgende dag nemen we afscheid van Brazilië en steken we de Boliviaanse grens over!

Jihaaaa!!! Keep on trippin`!!!!

Het openluchtaquarium van Bonito

De rivieren van Bonito (what's in a name...) zijn kristalhelder omdat er op natuurlijke wijze veel magnesium en calcium in het water zit. Resultaat: het lijkt alsof je in een aquarium zwemt. Zelfs de beelden geven niet weer hoe magisch het was...

Ouro Preto, het zwarte goud

In deze streek sloeg de goudkoorts hard toe en al snel werd hier meer dan de helft van ´s werelds goud uit de grond gehaald. In zijn hoogdagen telde Ouro Preto 110.000 inwoners (ter vergelijking, in die tijd had New York er 50.000 en Rio de Janeiro 20.000).

Dezer dagen zou Ouro Preto een rustige getuige van zijn verleden moeten zijn, maar aangezien het een feestdag is lijkt het alsof er een invasie heeft plaats gevonden en krioelen de straten van Ouro Preto als 300 jaar geleden. De vele kerkjes hier zijn stuk voor stuk pareltjes uit de Baroktijd (jammer genoeg was fotograferen binnen verboden).

Rustig rondslenteren is er niet bij. Ouro Preto is verspreid over enkele steile heuvels waardoor een stadswandeling al snel een echte workout wordt. Onze hostel ligt bovenaan een echte kuitenbijter, het zicht is er nog adembenemender dan de klim.

Salvador, een stukje Afrika in Brazilië

We vliegen naar Salvador voor de helft van de prijs van de bus en doen er 2 in plaats van 24 uur over. Goeie deal dus.

Afrikaanse slaven werden massaal door de Portugezen ingevoerd om ze over hun kolonie(s) te verspreiden, daarom is Salvador het centrum van de Afro-Brasiliaanse cultuur. Hoe ironisch, de (blanke) toeristen betalen nu om met hen in traditionele kledij te poseren.














Salvador in Bahia is dus het Afrika van Brazilië, waar de vrouwen kunnen draaien met hun kont tot je er helemaal door gehypnotiseerd bent (de woorden van Bert) en de mannen met hun gespierde lijven de vrouwen in zwijm doen vallen (de woorden van Goele, tot frustratie van Bert).

Maar we doen hier meer dan alleen het vrouwelijk en mannelijk schoon bewonderen, namelijk de vele mooie kerkjes bezoeken, door de kasseien straatjes slenteren, 's avonds een van de vele optredens of capoeirashows meepikken, shoppen (van die lekkere "pyjama"/capoeirabroeken) en op tijd en stond natuurlijk een vers sapke drinken terwijl we de locale cultuur opsnuiven.